Om drie uur komt de co-assistent langs om me vertellen dat mijn hartecho ‘schoon’ is. Ik mag ik naar huis als zij mijn ‘papierwerk’ af heeft. Het wordt krap, maar ik mag in ieder geval mijn vriend bellen om te vertellen dat hij er rekening mee moet houden dat hij me half zes op moet halen.

Een vreemd gevoel maakt zich van mij meester; ik ben vierendertig jaar jong en heb een herseninfarct gekregen waarvan de oorzaak (nog) niet bekend is: uit de mri bleek dat er niets vreemds in mijn hoofd zit en mijn vaten in principe OK zijn en de echo laat zien dat ik geen gaatje in mijn hart heb* . Nu kan er alleen nog iets uit het bloedonderzoek komen, maar dat weten ze pas over enkele weken. In ieder geval ben ik, afgezien van die beroerte, kerngezond.

Het is dus, niet gek, dat het ziekenhuis mij laat gaan want op dit moment is er geen enkele reden om aan te nemen dat ik weer een infarct krijg. Aan de andere kant, die reden is er nooit geweest, ik ben altijd jong en gezond geweest. Dus wie zegt mij dat ik er niet weer een krijg?

Achteraf gezien heeft het ziekenhuisbezoek mij dus weinig gebracht. Ze hebben me vooral goed in de gaten gehouden – dat was vooral een prettig idee- en ze hebben me grondig onderzocht – wat (tot nu toe) niets opgeleverd. Verder ben ik geheel en al zelf hersteld. Ze hebben me zelfs geen trombolyse** gegeven. Kortom, als we niets gedaan hadden – mijn vriend had me gewoon weer in bed gelegd en me verzorgd, hij kon tussendoor zelfs gewoon gaan werken want in die tijd sliep ik toch – was ik er niet anders aan toe geweest dan dat ik nu ben.Dat is een rare gedachte.

 Ik pak de telefoon en toets het nummer van mijn vriend. Hij is blij dat ik naar huis mag. Zijn positieve reactie werkt aanstekelijk; ik ‘vergeet’ mijn rare gedachte en richt me op de klok, de tijd is nog nooit zo langzaam gegaan.

*Een gaatje in het hart kan een oorzaak zijn voor een herseninfarct

**Trombolyse = een medische stolseloplossing die ziekenhuizen na een beroerte kunnen toedienen om de bloeddoorstroming weer op gang te krijgen.